Anne-Sophie Øgaards werk richt zich op de grenzen tussen beeldhouwkunst en schilderkunst. Om te onderzoeken welke mogelijkheden ontstaan waar schilderen eindigt en waar beeldhouwen begint. Beeldhouwkunst biedt de mogelijkheid van magie; dingen kunnen verschijnen of verdwijnen afhankelijk van waar je staat ten opzichte van het werk. Schilderijen functioneren niet zo; waar je ook staat, het schilderij zal er altijd in essentie hetzelfde uitzien. Die relatie is een bron van onderzoek in hoe haar schilderijen worden opgevat, waargenomen, ontvangen door het publiek en hoe ze de ruimte aanspreken.
Waar licht, vorm en kleur een onderwerp worden, niet alleen voor hoe licht functioneert, maar voor het licht zelf. Als we het hebben over hoe ideeën worden geconstrueerd, is het voor Øgaard de “architectuur” van haar gedachten. Het terugbrengen van vormen tot basiselementen. De wisselwerking tussen het additieve en het subtractieve, het maken en het onmaken, vormt de essentie van haar werk.
Ze gebruikt materialen zoals verf, zand, cement en gips, waarbij de deconstructie en reconstructie van het oppervlak verder gaat dan de subjectieve vorm van het oorspronkelijk bedoelde beeld. Ze eigent zich verf conceptueel toe als haar “eigen verf”. De waarde van een monochroom schilderij wordt een strategie of een techniek waarbij haar zelfopgelegde beperkingen vaak als veeleisend of moeilijk worden beschouwd. Maar zij vindt dat het haar werk juist heel levendig en toegankelijk maakt.